Στις 11 Απριλίου του 1755 γεννήθηκε ο Άγγλος επιστήμονας Τζέιμς Πάρκινσον ο οποίος ανακάλυψε, το 1817, τη συμπτωματολογία της ασθένειας που πλήττει το νευρικό σύστημα των ανθρώπων. Η ασθένεια πήρε το όνομα του ιατρού και ακόμη στις μέρες μας είναι γνωστή ως νόσος του Πάρκινσον!
Τι είναι η νόσος του Πάρκινσον;
Είναι μία ασθένεια η οποία εμφανίζεται κατά κύριο λόγο σε άτομα άνω των 60 ετών - οι περιπτώσεις εμφάνισης της ασθένειας σε άτομα μικρότερα των 50 ετών είναι σπάνιες. Πρόκειται για μία εκφυλιστική νόσο του κεντρικού νευρικού συστήματος (εγκέφαλος) με προοδευτική εξέλιξη. Τα νευρικά κύτταρα που πλήττονται χάνουν τη λειτουργικότητά τους με αποτέλεσμα την παρεμπόδιση της κινητικότητας.
Ποια είναι τα συμπτώματα της νόσου;
Τα συμπτώματα της νόσου διακρίνονται σε
κινητικά - σωματικά:
-τρόμος χεριών / ποδιών
-τρόμος κεφαλιού
-βραδύτητα των κινήσεων
-αδυναμία για λεπτές κινήσεις
-δυσκαμψία μυών
-διαταραχή ισορροπίας
μη κινητικά που μπορεί να είναι είτε νοητικά είτε ψυχολογικά.
-κατάθλιψη
-ψυχωσικά επεισόδια
-διαταραχές ύπνου
-εύκολη κόπωση κ.α.
Είναι μεταδοτική ή κληρονομική ασθένεια;
Με βεβαιότητα μπορούμε να πούμε ότι δεν πρόκειται για μία μεταδοτική ασθένεια.
Στις περισσότερες περιπτώσεις που έχουν μελετηθεί η νόσος του Πάρκινσον δε θεωρείται κληρονομική. Ωστόσο, σε ορισμένες σπάνιες περιπτώσεις (νεανικό Πάρκινσον - σε ηλικίες κάτω των 50) έχουν εντοπιστεί κάποια γονίδια που συνδέονται με την πρώτη εκδήλωση της ασθένειας.
Μύθοι και αλήθειες
Μύθος 1: Η νόσος Πάρκινσον επηρεάζει μόνο την κίνηση.
Η αλήθεια: Έχει πολλά κινητικά αλλά και μη κινητικά συμπτώματα, αφού ανάλογα με το στάδιό της μπορεί να επηρεάσει τα πάντα: από την όσφρηση, την ψυχική διάθεση, την κατάποση και τον ύπνο, έως τη λειτουργία των εντέρων, την εφίδρωση, τη σκέψη, την ομιλία, την έκφραση του προσώπου και τις κινήσεις.
Μύθος 2: Το τρέμουλο (τρόμος) είναι το πιο συχνό κινητικό σύμπτωμα.
Η αλήθεια: Το πιο συχνό κινητικό σύμπτωμα είναι η βραδυκινησία, δηλαδή οι αργές κινήσεις. Αν ένας ασθενής τρέμει χωρίς να έχει βραδυκινησία, δεν έχει νόσο Πάρκινσον. Παρότι λοιπόν όλοι ξέρουν το τρέμουλο ως κύριο σύμπτωμα του Πάρκινσον, στην πραγματικότητα το 30% των ασθενών δεν το έχουν, ενώ αντίθετα όλοι εκδηλώνουν βραδυκινησία.
Μύθος 3: Δεν υπάρχει τρόπος να διαγνωστεί η νόσος.
Η αλήθεια: Αν και δεν υπάρχει μία συγκεκριμένη απεικονιστική ή διαγνωστική εξέταση, ο εξειδικευμένος γιατρός μπορεί με μία λεπτομερή κλινική εξέταση να θέσει τη διάγνωση, συνεπικουρούμενος από τη λήψη ενός λεπτομερούς ιατρικού ιστορικού και από ειδικά ερωτηματολόγια. Μπορεί επίσης να ζητήσει απεικονιστικές εξετάσεις που θα αποκλείσουν άλλα νοσήματα που μοιάζουν με τη νόσο Πάρκινσον.
Μύθος 4: Δεν υπάρχει θεραπεία.
Η αλήθεια: Δεν υπάρχει τρόπος ίασης της νόσου, δηλαδή τρόπος για να απαλλαγεί κάποιος από αυτήν. Υπάρχουν όμως πολλές και διαφορετικές θεραπείες (φαρμακευτικές, επεμβατικές, φυσικοθεραπείες, εργοθεραπεία, λογοθεραπεία, γυμναστική, προσαρμογές στον τρόπο ζωής) που μπορούν να χαρίσουν για πολλά χρόνια μια σχεδόν φυσιολογική ζωή στον ασθενή. Μάλιστα, για κάθε στάδιο της νόσου και σε κάθε ασθενή ξεχωριστά, ενδείκνυται και άλλη θεραπεία.
Μύθος 5: Η νόσος Πάρκινσον είναι κληρονομική.
Η αλήθεια: Η ακριβής αιτία της δεν είναι γνωστή και πιστεύεται ότι στην ανάπτυξή της παίζουν ρόλο πολλοί παράγοντες (περιβαλλοντικοί και γενετικοί). Μόνο το 5% έως 10% των κρουσμάτων έχουν αληθινή γενετική συσχέτιση.
Μύθος 6: Το Πάρκινσον προκαλεί ακινησία.
Η αλήθεια: Τα συμπτώματα της νόσου εκδηλώνονται βαθμιαία και αυτό ισχύει και για τα κινητικά προβλήματα. Γι' αυτό το λόγο, ο ασθενής πρέπει από τα πρώτα κιόλας στάδια να κινείται όσο περισσότερο μπορεί, κάνοντας συστηματικά γυμναστική και φυσικοθεραπείες. Με την κατάλληλη θεραπεία και τη γυμναστική, μπορεί να παρατηρηθεί σοβαρός περιορισμός της κινητικότητας, μόνο μετά από τουλάχιστον 15-20 χρόνια νόσου.
Μύθος 7: Το Πάρκινσον είναι ασθένεια των ηλικιωμένων.
Η αλήθεια: Μπορεί να προσβάλλει και πολύ νεότερους ανθρώπους. Υπολογίζεται ότι ποσοστό 5%-10% των ασθενών έχουν ηλικία κάτω των 50 ετών, αφού η ασθένειά τους άρχισε όταν ήταν 30άρηδες ή ακόμα και 20άρηδες. Στους νεαρούς ασθενείς, χαρακτηριστικό σύμπτωμα είναι το επίμονο «πιάσιμο» στον ώμο, για το οποίο δεν ανευρίσκεται εμφανής αιτία.
Πηγή: madata.gr, biomedis-technology.gr
